De adrenaline giert door je lijf en je denkt dat je de situatie nog prima even vol kunt houden. Werken in de zorg is immers áltijd zwaar. PTSS? Een burn-out? Dat gaat jóu niet overkomen.
En ja, jij vindt het ook afschuwelijk dat je patiënt zonder zijn geliefden moet sterven. Je ervaart machteloosheid omdat je goede zorg de dood niet altijd overwint. Je komt mogelijk in een loyaliteitsconflict terecht met je thuisfront, omdat je elke dag naar het hol van de leeuw afreist. En je snapt zelf ook wel dat je een dergelijke topsport geen jaar volhoudt.
Toch hijs je jezelf elke dag opnieuw in dat zweetpak. Je zet je mondkapje en je beschermbril op, je trekt de muts over je hoofd, want je moet dóór. En dat doe je goed. Want heel Nederland en ook ontslagen patiënten zijn trots op je en dankbaar voor je fantastische zorgen.
Lees Interacties