Hoe rekbaar is de zorgprofessional?

Hoe rekbaar is de zorgprofessional?

Opeens veer ik op als ik door mijn tijdlijn van facebook scrol. Een berichtje van een collega-coach die zich, net als ik, in haar begeleiding richt op zorgprofessionals. Ze vertelt dat ze een pas op de plaats gaat maken voor wat betreft haar praktijk. Ze heeft het gevoel aan een “dood paard” te trekken. Het lukt haar niet een acceptabel inkomen te generen uit haar praktijk. Ik schrik hiervan en in deze blog vertel ik waarom.

1 op de 3 zorgprofessionals heeft een verhoogd risico op een burn-out.

Dat bericht werd, als ik het me goed herinner, gevolgd door de ‘geruststellende’ mededeling dat dit aantal in andere landen nog vele malen hoger ligt.

Kunnen we het ons, met deze cijfers in het achterhoofd, permitteren om achterover te leunen en niets te doen? Ik zeg niet dat coaching bij alle zorgprofessionals een burn-out voorkomt, want daarvoor is de problematiek te complex. Maar ik durf wel te beweren dat coaching (en ook supervisie) zorgverleners helpt om zichzelf stevig en zelfverantwoordelijk in te zetten in hun werk.

Maar zorgverleners zijn helpers.

En helpers staan erom bekend dat ze zelf niet snel om hulp vragen. Zij lijken van elastiek dat steeds verder opgerekt kan worden. Totdat blijkt dat ook een ogenschijnlijk sterk elastiekje op een bepaald moment kan knappen.

Er zijn genoeg organisaties en teammanagers die zo goed mogelijk voor hun helpers zorgen. Zorg niet voor de helpers, maar laat de helpers leren hoe ze voor zichzelf kunnen zorgen. Want elke zorgprofessional kan leren zijn eigen stevige en zelfsturende plek in te nemen in zijn beroep.

Stel dat we door middel van coaching bereiken dat we van 1 op de 3 naar 1 op de 5 zorgprofessionals gaan die een verhoogd risico hebben op een burn-out. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar dan ben ik al heel tevreden. Om over de besparing in verzuimkosten nog maar niet te spreken.

Voor mijn collega-coach betekent deze pauze in haar praktijk niet het einde van de wereld.  Misschien gaat zij wel hele andere mooie dingen doen. Maar hopelijk heeft ze, samen met mij en veel andere collega’s, de moed om op te komen voor het nut van persoonsgericht leren door zorgprofessionals. Want daar vaart niet alleen de zorgprofessional zelf, maar ook de organisatie wel bij.

Heb je het blog Hoe voorkom je een burn-out door teveel werk? ook gezien?

Mijn naam is Gerry Hulst!

Mijn naam is Gerry Hulst en er stroomt psychiatrisch verpleegkundig bloed door mijn aderen. Ik werk graag met verpleegkundig specialisten, verpleegkundigen en middenmanagers in de zorg. Het gaat me aan het hart dat zij het lastig vinden om zich stevig te positioneren binnen de krachtenvelden in de zorg. Zij leren bij mij hoe ze met meer zelfvertrouwen én ontspannen in hun werk en leven kunnen staan. Alle personages en gebeurtenissen in mijn blogs zijn fictief. Wanneer je jezelf of een collega meent te herkennen berust dat op toeval.

Gerry Hulst - coach voor de zorg
Scroll naar boven