Menu
‘O kijk, een góuden. Dat is voor omí. Tijdens de jaarwisseling 2017/2018 zaten drie kleinkinderen op mijn bank voor het raam. Ze keken met open mond naar de roze en gouden vuurpijlen aan de horizon. Op 23 december 2017 overleed onze moeder, oma en omi aan sepsis na influenza.
Rutte, De Jonge, de media én zorgverleners benadrukken: ‘Corona is geen griepje.’ Op tv zag je dagelijks beelden van IC-verpleegkundigen die patiënten op de buik draaiden. Kennelijk moesten beelden de uitspraak bekrachtigen dat Corona geen griepje is?
Op mijn netvlies verschenen beelden vanuit een herinnering: Mijn moeder, op haar buik in het IC bed. Dat begon met een griepje. Ondanks de griepprik. Binnen 24 uur stierf ze.
Het Coronavirus trof niet één familie, maar ons hele land. Je kon niet ontsnappen aan het unheimische gevoel van onheil, ziekte en dood. En als je je erop verheugde om met Kerst op een strandbed aan de Grote Knip te liggen, kwam je ook bedrogen uit.
Als ik je ‘s nachts wakker maak, kun je de regels opdreunen: ‘Blijf thuis, was je handen, houd 1,5 meter afstand, doe een mondkapje voor, nies in je elleboog en gebruik papieren zakdoekjes.’ Het klinkt als een militaristisch commando. En deze toon werd voortgezet: Zorgprofessionals werden frontlinie-werkers tijdens de coronacrisis.
Ik las het afgelopen jaar twee boeken van Edith Eger: De keuze en Het geschenk. Edith Eger overleefde een jaar gevangenschap in Auschwitz. Ze werd gedwongen om te dansen voor Josef Mengele, diende als menselijk schild op treinwagons om de lading te beschermen tegen Britse bommen, werd uitgehongerd en haar rug was gebroken door het zware lichamelijke werk.
Corona is een rondwarend virus. Auschwitz was de huiveringwekkende keuze van één mens. Dat alleen al maakt de vergelijking met oorlog voor mij wrang. Maar ik snap ook dat we met de oorlogsvergelijking proberen om iets overweldigends te duiden waar nog geen woorden voor zijn.
Men probeerde de Zwarte dood te verdrijven door maatregelen als goede hygiëne en afzondering. Na de pestuitbraak was het nog niet voorbij. Want er moest een schuldige zijn. De wijzende vinger ging naar de Joden, omdat zij verantwoordelijk zouden zijn voor de verspreiding van het virus.
De geschiedenis leert dus dat een ziekte-uitbraak wel degelijk kan leiden tot een echte oorlogssituatie. En in de 14e eeuw was er nog geen social media en geen trollen-leger. Laten we hopen dat de geschiedenis zich niet herhaalt.
Veel verzorgenden, (specialistisch) verpleegkundigen en artsen lopen fysiek en mentaal op hun tandvlees na het loodzware Coronajaar. Het voortslepende gedoe rondom functiedifferentiatie, salarisverhoging en de zorgbonus maakten het er niet beter op. En wat dacht je van de toenemende agressie tegen zorgverleners?
Dus beste medelanders: Slik je korte lontje alsjeblieft in voordat het ontploft.
Deze jaarwisseling draag ik het niet afgeschoten vuurwerk in alle kleuren van de regenboog op aan jou: De zorgprofessional, die zich in 2020 het vuur uit de sloffen werkte.
Tegelijk wil ik een oproep doen om zorgverleners in deze barre tijd te steunen: Doneer je gereserveerde vuurwerkgeld aan de stichting Zorg na Werk in Coronazorg (ZWIC)
Voor nu wens ik je gezonde en vooral vreedzame kerstdagen toe.
Ben je zorgprofessional, staat het water je aan de lippen en heb je behoefte aan een luisterend oor? Neem gerust contact met me op
Mijn naam is Gerry Hulst en er stroomt psychiatrisch verpleegkundig bloed door mijn aderen. Ik werk graag met verpleegkundig specialisten, verpleegkundigen en middenmanagers in de zorg. Het gaat me aan het hart dat zij het lastig vinden om zich stevig te positioneren binnen de krachtenvelden in de zorg. Zij leren bij mij hoe ze met meer zelfvertrouwen én ontspannen in hun werk en leven kunnen staan. Alle personages en gebeurtenissen in mijn blogs zijn fictief. Wanneer je jezelf of een collega meent te herkennen berust dat op toeval.
SRVB en LVSC geregistreerd Supervisor & Registercoach
Geverifieerd door Coachfinder
