‘We worden zwaar onderbetaald. Wij slepen onze patiënten écht door de moeilijkste periodes in hun leven heen. Begrijp me goed. Ik haal veel voldoening uit mijn werk, maar een beetje meer salaris is wel op z’n plek.’, zegt Pieter.
De afgelopen tijd klinkt de roep om meer salaris in de zorg steeds harder. Het Algemeen Dagblad meldt op 23 maart 2018 dat ruim tweederde van alle verpleegkundigen en verzorgenden vindt dat ze te weinig verdient.
Lost meer salaris alle problemen op?
Nee. Maar we hoeven ook niet terug naar de tijd dat zorgverlening nog een soort vrijwilligerswerk was. En anno 2018 vinden de meeste mensen een beetje meer loon wel fijn, toch?
Verpleegkundigen en verzorgenden staan onder druk. En als je onder druk staat zet je uiteindelijk alles voor jezelf op een rijtje. Waarom doe je het werk dat je doet? Kom je nog steeds graag je bed uit om dat vandaag ook te doen? En last but not least: klopt het plaatje loon naar werken nog wel?
Dan begint er iets te knagen. Want genoeg verdienen om je energierekening te kunnen betalen is niet voldoende. Je wilt op waarde geschat en naar waarde betaald worden.
Word je in de zorg naar waarde betaald?
Nee. Als je aan een zorgopleiding begint, krijg je een leerlingensalaris. En ik weet nog goed hoe trots ik was op dat kleine beetje loon. Ik werkte in een psychogeriatrisch verpleeghuis en ik zat, net als mijn gediplomeerde collega’s, aan bedden van bewoners die gingen sterven.
En ik zag er óók tegenop om die ene bewoner te helpen. Hij beukte altijd hard op je rug als je je bukte om zijn voeten te wassen. Toch verdiende ik minder loon dan mijn gediplomeerde collega’s. En toen een patiënt met een psychiatrisch ziektebeeld me klemzette tegen een muur was ik oprecht bang dat ik dood zou gaan.
Heel naïef misschien, maar ik heb me vroeger geen seconde afgevraagd of ik wel naar waarde betaald werd. Ik wilde maar één ding: Zuster worden en zuster blijven. Want ik wilde zieke mensen helpen.
Veel verpleegkundigen stellen de vraag: 'Waarom verdienen managers meer dan de mensen op de werkvloer?'
Ik wil niet vervelend doen, maar managers hebben een ander vak gekozen. Zij onderhandelen bijvoorbeeld met de zorgverzekeraars. En ze zijn verantwoordelijk voor de financiële gezondheid van een tehuis of ziekenhuis.
Ik weet niet hoe dat voor jou is, maar ik moet er niet aan denken om dat werk te doen. En het is wel prettig om in een instelling te werken waar geen financiële nood is.
Dus managers zetten hun talenten en kwaliteiten in op een ander vlak dan de zorgverlener aan het bed. Dat is niet beter of slechter en het zorgt er op z’n minst voor dat je als zorgwerker je baan behoudt.
Ja, ik weet het; er zijn ook slechte managers. Met alle respect: dat geldt óók voor verpleegkundigen en verzorgenden.
Zijn de financiële vergoedingen eerlijk verdeeld?
Nee. En dat is niet exclusief voorbehouden aan de zorg. Als ik de stratenmaker bezig zie op het Health Innovation Park in Zwolle denk ik: Je ligt de hele dag met je knieën op de grond en je sleept dag in dag uit met stenen en zand. Ik zou niet met je willen ruilen. En hoeveel salaris levert dát per maand op?
Denk je nu: 'Dat is allemaal leuk, maar toch voelt het niet eerlijk?'
Dat snap ik heel goed. Gelukkig zijn er vakbonden die CAO-onderhandelingen voeren over het salaris van mensen die in de zorg werken. En neem van mij aan: dat doen ze met verve.
Daarnaast is er nog zoiets als een FWG- indeling, zodat de HR-afdeling in een zorginstelling op basis van onafhankelijke criteria kan bepalen welk salaris bij welke functie hoort.
En heb je er zelf al eens over nagedacht met hoeveel extra loon je tevreden bent?
Hoe nu verder?
Het werk dat je als zorgwerker doet is onbetaalbaar. En je betrokkenheid op je zieke medemens is waarschijnlijk groot genoeg om door te gaan, zelfs als je je onderbetaald voelt.
Zullen we het daar even bij laten? En het vertrouwen hebben dat anderen ervoor zorgen dat je ooit wél naar waarde betaald wordt?
O ja, en vergeet niet om je vakbondscontributie (deels) terug te vragen via je werkgever.
Heb je behoefte aan een schouderklopje? Lees hier mijn blog over dat onderwerp.
Wie ben ik?
Mijn naam is Gerry Hulst. Als supervisor en registercoach begeleid ik medewerkers in de zorg, zodat ze stevig en zelfsturend in hun werk staan. Naast mijn werk schrijf ik blogs voor verpleegkundigen. Alle personages en gebeurtenissen zijn fictief. Wanneer je jezelf of een collega meent te herkennen berust dat op toeval.
Heb je een vraag? Blijf er niet mee rondlopen, want dat lost niets op.
Er is geen enkele reden om je te verontschuldigen over dat je een beter salaris wil. Het loongebouw slaat nergens op. En nu er groot tekort is aan verpleegkundigen wordt het tijd voor jullie om actie te voeren. Mijn zegen heb je!
Eens Kitty. Het vraagt een hoop moed en geduld om deze tientonner van z’n plek te krijgen.