Menu
Ik was 14 jaar toen mijn jongste broertje geboren werd.
Hij was ernstig ziek en ik bezocht hem regelmatig in het ziekenhuis. Daar ontstond mijn passie voor helpen en de gezondheidszorg. En dat vind ik nog steeds oké. Want willen helpen stroomt door mijn bloed.
Door de jaren heen werd ik steeds beter in helpen, al zeg ik het zelf. Zowel in werk als privé.
Ik ging steeds harder werken. ’s Avonds laat nog even werkmailtjes beantwoorden. Of in mijn vrije tijd mijn medewerkers bellen die problemen hadden. Dan was dat maar vast gedaan. Want ik wist: morgen puilt mijn agenda uit en dan komt er niet meer van.
Alleen als ik echt een goede reden had hield ik me afzijdig of durfde ik nee te zeggen. Tja, dat woord goed was ook een heikel punt. Goed was nooit goed genoeg. Het liefst ging ik voor perfect.
Mijn kwaliteiten helpen en doorzetten veranderden ongemerkt in een virus dat mijn lichaam aantastte.
Ik bleef aandachtig luisteren naar wat anderen van me wilden. Mijn leven was gevuld met moeten en het tevreden stellen van mensen. Mezelf afremmen of ander gedrag aanleren kwam niet in me op. Ik moest door.
Of misschien wilde ik ten diepste wel onmisbaar zijn. Maar als je dat toen aan me gevraagd had, had ik je een wenselijk antwoord gegeven: niemand is onmisbaar.
Ik kon niet eens bedenken welke vraag ik dan moest stellen. Want ik had toch niets nodig?
En ik kon mezelf redden. Dacht ik.
Het is 2012, een herfstdag in november. Ik belandde in een ogenschijnlijk kleine probleemsituatie op het werk. Tik: daar viel weer een druppel in mijn toch al volle emmer. Dit bleek de beruchte druppel die de emmer over deed lopen.
Burn-out.
Ik had met al mijn helpen, harde werken en perfectionisme een belangrijk detail over het hoofd gezien. Ik was vergeten stil te staan bij mezelf. En ik had me geen seconde afgevraagd: ik doe dit allemaal wel, maar kan en wil ik het ook? Dus werd ik de aangewezen persoon om het burn-out cijfer van (toen) één op de zeven in stand te houden.
Middels een begeleidingstraject kroop ik langzaam op uit het dal. Ik leerde niet alleen op mijn hoofd te vertrouwen, maar ook mijn gevoel en de signalen in mijn lichaam serieus te nemen. Op het moment dat ik weer stevig op mijn benen stond keek ik om me heen.
En tot mijn schrik zag ik andere helpers hetzelfde doen als ik deed.
Vanaf dat moment groeide mijn verlangen om helpers professioneel te begeleiden. Zodat zij stevig in hun zadel zitten op het werk. Want als ik geweten had waar mijn energie ongemerkt wegsijpelde en hoe ik dat kon voorkomen was ik nooit burn-out geraakt. Wanneer ik daarnaast mijn grenzen beter had bewaakt en assertiever had gereageerd was ik er ook zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Ik volgde mijn hart en deed de opleiding tot supervisor en registercoach. Het zal je niet verbazen dat ik me specialiseerde in de begeleiding van helpers die denken dat ze geen leervraag hebben.
Fietsen, wandelen en tuinieren.
En wil je weten in welke stemming ik ben? Vraag dan naar mijn cd van de week. Muziek luisteren is voor mij de ultieme manier om mijn stemming te laten weerklinken.
Ik heb niet vrijwillig gekozen voor het diepe dal waar ik doorheen ging. Het is me overkomen.
En ik wil graag mijn steentje bijdragen om helpers weerbaar te maken in hun werk. Zodat dit hen niet overkomt.
Mijn favoriete quote:
– je kunt een mens niets leren, je kunt hem alleen helpen het te ontdekken in hemzelf- Galileo Galilei
Weet dan dat mijn deur openstaat voor helpers die zichzelf voorbij dreigen te lopen. En voor de helpers die hun eigen ontwikkeling onvoldoende serieus nemen.
Wanneer je leidinggevende bent van een helper met dit leerpunt ontmoet ik je graag. Neem gerust contact op voor een nadere kennismaking.
SRVB en LVSC geregistreerd Supervisor & Registercoach
Geverifieerd door Coachfinder
