‘We hebben zelfs tijd voor koffie. Want op onze afdeling zijn meer lege bedden dan ooit.’, zegt Amber.
Net als veel collega-verpleegkundigen werkt Amber op een verpleegafdeling waar géén Corona patiënten worden verpleegd.
Zelfs op mijn beeldscherm springen Ambers helderblauwe ogen naar voren
Ik zeg: ‘Dat is nu óók wat. Ik kan je zelfs geen drinken aanbieden.’ Amber houdt haar theeglas omhoog voor de lens.
Ze vertelt verder: ‘Zoals je in het Algemeen Dagblad kon lezen, blijven de gewone patiënten weg. En je zóu zeggen: Lekker rustig toch?’
Toch voelt het alsof ik wiebelig op mijn stoeltje onder de parasol zit
Alsof de weerman aankondigde dat er in de loop van de dag zware onweersbuien over ons land trekken met kans op windkracht 12. Dan blijf je tóch met een schuin oog naar de lucht kijken, he?
En dat er flikkerende neonlampen op de zorg schijnen, vind ik zeker terecht
Maar ik voel me bijna schuldig, omdat ik hier geen bijdrage aan lever. O ja, ik ben trots op ons ziekenhuis en op mijn collega’s die wél in de frontlinie staan. Maar om nou te doen alsof wij het állemaal heel pittig hebben? Dat vind ik zwaar overdreven.
En mijn communicatieprobleem met mijn collega is óók als sneeuw voor de zon verdwenen. De meer dominante types lijken zich ietwat bescheidener opstellen. Ik wilde mezelf meer laten horen, maar dat hoeft dus niet meer.’
Ze schiet in de lach:
‘Genoeg geklaagd. Je zou bijna denken dat ik de weg kwijt ben.’
‘Haha, we hebben allemaal het gevoel alsof we om 12 uur ’s nachts midden in een jungle gedropt zijn.’, zeg ik. ‘Maar vertel eens: Waar heb je nú het meeste last van?’
Amber antwoord direct:
‘De onzekerheid. Het niet weten hoelang dat gaat duren, hoe de wereld eruitziet ná Corona en de angst dat ik onderweg dierbaren verlies.
En ten diepste ben ik misschien wel bang voor mezelf. Mijn gedachten dwalen sneller af als ik een boek lees en soms heb ik last van sombere gedachten. En op mijn werk voel ik me zelfs een beetje nutteloos. Niet dat ik daar 24 uur per dag over nadenk ofzo. En ik slaap prima, maar toch.’
Ik zeg: ‘Dat lijken me normale reacties op een abnormale situatie. Kun je erkennen en accepteren dat je je onzeker voelt? Want dat mág. Als dat lukt, komt er vanzelf ruimte om te ontdekken waar je zelfs in deze abnormale situatie wél grip op hebt. En energie van krijgt.’
Je las een blog van Spiegelvisie Coaching. Deel mijn blog gerust in je sociale netwerk
Ben je zorgwerker of een actieve 50+ vrouw die affiniteit heeft met de sociale sector? En ben je op zoek naar meer balans en plezier in je werk en leven? Dan kun je bij me terecht voor:
Persoonlijke coaching
Supervisie
Loopbaancoaching
E-coaching
Werk je als opleidingsfunctionaris of manager in de zorg en zoek je iets voor je team? Lees dan de informatie voor teammanagers. Of check direct mijn groepsaanbod intervisie en groeps-supervisie en teamcoaching.
Heb je een onbeantwoorde vraag? Laat het me weten. Ik denk graag met je mee.
Wie ben ik?
Mijn naam is Gerry Hulst en er stroomt psychiatrisch verpleegkundig bloed door mijn aderen. Ik werk graag met verpleegkundig specialisten, verpleegkundigen en middenmanagers in de zorg. Het gaat me aan het hart dat zij het lastig vinden om zich stevig te positioneren binnen de krachtenvelden in de zorg. Zij leren bij mij hoe ze met meer zelfvertrouwen én ontspannen in hun werk en leven kunnen staan. Alle personages en gebeurtenissen in mijn blogs zijn fictief. Wanneer je jezelf of een collega meent te herkennen berust dat op toeval.
Lees Interacties